top of page

De dag dat mijn huis viel

  • ninavanvaerenbergh
  • 29 nov 2020
  • 2 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 24 dec 2020


ree

Op woensdag 14 oktober 2020 ben ik samen met mijn vriendin naar De dag dat mijn huis viel gaan kijken in het cultuurcentrum Zwaneberg in Heist-op-den-Berg. De kortfilm is geregisseerd door Thessa Meijer, een van de opkomende talenten in de filmwereld. Voor deze film heeft ze een heel arsenaal aan sterke acteurs bij elkaar gesprokkeld, met onder andere Peter van den Veire, Wim Opbrouck en Friede Pittoors.


ree

Dit komisch drama verhaalt over drie broers die nog steeds bij hun moeder wonen in een vervallen en scheef huis in een uitgestrekt niemandsland. Samen baten ze hier een tankstation uit, waar nauwelijks klanten komen. Omdat het huis altijd schever komt te staan, moeten ze dit als team elk jaar terug handmatig rechtzetten. Op een dag beslist moeder om met de noorderzon te vertrekken en staan de drie broers er alleen voor. De drie broers zijn vanaf dan op zichzelf aangewezen, wat tot heel wat misverstanden en -toestanden lijdt.


Al vanaf het begin van de film wordt er een bepaalde sfeer gecreƫerd, door het desolate landschap waarin het huis staat. De personages zijn echte nietsnutten en hebben weinig in hun mars. Eigenlijk is de film een grote metafoor voor het leven. Drie broers die nooit hebben geleerd zelfstandig te zijn, omdat ze heel hun leven onder moeders vleugels hebben geleefd. Van zodra die veilige haven wegvalt en ze er alleen voor staan, zie je dan ook dat het helemaal fout loopt. Hun veilige huis, valt letterlijk en figuurlijk weg.


Ik had bij het begin van deze film best wel hoge verwachtingen, vooral door de cast van de film. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat mijn verwachtingen niet zijn ingelost. De film is een aaneenschakeling van pijnlijke situaties om dan te eindigen in een apotheose die te gek is voor woorden. Je voelt de tristesse van de personages voortdurend naar de bovengrond komen, ik kreeg hier een heel ongemakkelijk gevoel bij. Daarnaast spreken ze in plat West-Vlaams, wat het voor de kijker bijna onverstaanbaar maakt. Ik denk dan ook dat de Vlaamse film beter werk heeft te bieden dan deze kortfilm.


Opmerkingen


© 2020 by Nina Van Vaerenbergh. Proudly created with Wix.com

bottom of page